Vrijdag ochtend ging de wekker vroeg, aangezien Kay en Lennard een auto bij zich hadden kon hier voor de boodschappen optimaal gebruik van worden gemaakt. Want op een fietsje met wieltjes met een doorsnede van 20 cm was het geen pretje op een brug van 2 km.. Victor en Robert vertrokken met de rubberboot om kaas te halen bij de Hollandse kaasboer die aan de kant stond. Rond begin van de middag was iedereen weer terug op de Zeerob. Robert zat aan de kant te vergaderen, terwijl Lennard, Victor en Dianne; Kay aan het helpen waren met haar Spaanse toelatingstoets.
DRond 2u vertrokken we met de Zeerob naar het eerste ankerpunt, er stond vrijwel geen wind dus lekker op de motor. Het was een indrukwekkende tocht met ontzettend mooie natuur, ook hebben we een zeehondje gespot. Eenmaal aangekomen bij de ankerplek, verliep het allemaal niet heel soepel, het anker wilde niet meewerken. Gelukkig lagen we wat later veilig geankerd, dachten we.. hierover later meer. Na het ankeren namen we allemaal meteen een duik in het heldere maar zeker ook koude water. Het was heerlijk verkoelend. Victor deed niet mee, die zwemt niet in open water.. Daarna deden we een lekker koud biertje in de kuip, Heineken (een halve liter kost hier 19 euro in de supermarkt...) gelukkig hadden Dianne en Robert een voorraadje mee vanuit Nederland.
Lennard en Kay maakten kip uit de oven klaar met gebakken aardappeltjes en een frisse salade.. We zaten nog lekker buiten en genoten van de mooie omgeving om ons heen, gelukkig draaide de boot door de wind, dus hadden we elke 5 minuten een ander uitzicht. Vervolgens gingen we lekker slapen, nou ja lekker, het diepte- of ankeralarm ging af. (Dit betekent dat je verschuift naar een andere ankerplaats met een diepere of ondiepere ondergrond of op de kant gaat knallen) Dianne hoorde dit als enige de eerste keer om 03.30 uur en sprintte naar buiten maar de alles leek safe. Daarna ging het alarm weer af en nu werden ook Robert en Victor wakker. Robert wil het anker ophalen en midden in de nacht opnieuw ankeren, maar volgens D liggen we nog steeds vast. Weer vals alarm? Daarna wordt er - voor het gevoel - slecht geslapen en gaat Robert in de kuip liggen, voor het geval dat .... en een stuk koeler dan in bed!, ze maakte Robert en Victor wakker. Of we echt verschoven of dat er een school vissen langs de sensor zwom is nogsteeds niet zeker.
Om 9 uur stonden we op voor een verfrissende duik en genoten we van een ontbijtje in het zonnetje in de kuip. Len gooide zijn succeshengel uit en in no time hadden we een dikke makreel. Daarna hielden we op met bijten. We haalden het anker binnen en vertrokken naar de Preikestolen, er stond een forse wind tegen. Eenmaal onderweg zochten we naar de Preikestolen die op het eerste gezicht nergens te herkennen, we draaiden om en ineens zag Vic hem. Lennard en Kay geloofde op het begin niet dat dit hem echt was, zij hadden hem op woensdag beklommen en van boven was hij volgens hen veel en veel indrukwekkender en groter. Maar na 10 minuten door de verrekijker kijken, checken met Google Mapas was dat hem toch wel echt.
Doordat het zo winderig was in de Lysefjord waren we de enige zeilboot en konden we vervolgens met volle vaart het fjord weer uit. Met slechts een zeil haalde we een snelheid van 8,5 knoop. Al lezend en relaxend vervolgden we onze trip naar Tau.
Gerechtje met rauwe makreel.... heerlijk!
Het kleine uitsteeksel links van de radar, de ‘melktand’ aldus Robert is de Preekstoel
Check... ja t is ‘m toch echt.
15 mijl verder kwamen we aan in Tau. Er was nog even verwarring door het onstuimige weer over waar de ingang nou was van de haven maar die werd gelukkig gevonden. In Tau werd ons volgens de boeken een leuk stadje beloofd waar wel wat te beleven viel. Dit was echter iet wat rooskleuriger verteld dan de werkelijkheid uitwees. Vic en Kay sprongen gelijk op de fietsjes om even de laatste boodschappen te doen zodat we van de s’ochtends gevangen makreel een heerlijke tartaar konden maken. En hierna stond een smakelijke curry op het menu. De rest van de avond stond in het teken van spelletjes.
Vandaag stond eindelijk de beklimming van de Preikestolen voor robert en Dianne op het programma. Gelukkig konden ze eindelijk van bovenaf zien hoe indrukwekkende rots het is.Maar alsof dat nog niet genoeg kilometers waren besloten ze in de ochtend nog 9 kilometer hard te lopen. Wat een bikkels. De achterblijvers op besloten om er een stuk rustigere dag van te maken en hebben aan boord gerelaxed, terugreis geboekt, gemonopolied en een lekkere maaltijd klaar gemaakt voor als de wandelaars terug kwamen tegen de avond.
Foto’s in een volgende upload.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten