week 5 La Rochelle=>Hondarribia=>Pasajas

La Rochelle=>Hondarribia=>Pasajas

 De tocht naar ons geliefde Spanje gaat beginnen, de brug wordt netje om 10.45 uuur geopend! Maar dan…. een dikke Cat kruipt even behendig voor, dacht er even over om mijn vette Rocna anker in zijn dunne romp te plaatsen. Maar ach, het zou 41 graden worden dus al die papieren rompslomp hierna zou de temperatuur alleen maar verhogen. En…wat de man niet wist en wij wel is dat een onderwaterschip van zo’n L… cat er na 3 jaar veeeel slechter uit ziet dan van een Breehorn. Lelijke lol laten we maar zeggen .

De tocht begint met zeer weinig wind dus tuffen we een paar uur, lekker gas erop zodat we verkoeling hebben van onze eigen ‘rij-wind’, in bootjes termen ‘schijnbare-wind. Gelukkig hebben we nog langer dan verwacht 4G. Ik moet een aantal documenten digitaal ondertekenen, en jawel dit lukt nog net. We hadden wel wat papieren-versies geprint, gescand en gemaild maar alle handtekeningen op 1 document is wel zo fraai. Done-deal.

 Het wordt een mooie tocht. Gedurende de 200” hebben we alle soorten wind van 0’ knopen tot dik 20’, Biscaje heeft altijd wat. Veel van de vertrekkers zijn zenuwachtig, je gaat per slot van rekening ‘van ’t randje af’. Dit houdt in dat je van het continentale plat afvaart, dit is max zo’n 100 meter diep en Biscaje wordt zo’n 1.000-5.000 meter diep. Toch wel een dingetje. Ik weet nog dat ik jaren geleden op ons rondje Azoren bang was voor ‘diepte-vrees’. Nou verdrink ik ook al bij 1.90…maar gevoelsmatig is het een heel eind.

De golven bij de overgang naar ’t continentaal plat – oceaan zijn anders, wilder. Echter op onze tocht zitten we begin van de nacht in de Klotsbak, d.w.z. van alle kanten komen de golven, te weinig wind…Gelukkig hebben we ’s nachts een stevige wapper, tot ruim 20’. Om lekker te slapen en de zaak heel te houden zet ik eerst een 1e rif, met hoofdlampje is dit piece-of-cake. En later als we de wacht weer wisselen kets ik er een 2^e rif in…hoofdlampje leeg…. Gelukkig is dit toch goed en snel te zetten. Ben altijd super blij dat ik mag reven aan de mast.

Op de kaartjes die ik als foto bij sluit zie je goed dat er een trog is waar deze 20+ knopen zich ontwikkelt.

Overdag is het een zaligheid op zee, zon (bimimi..heerlijk) maar ook vaak en veel dolfijnen om ons heen. Het spelen van deze dieren met elkaar en met het schip blijft een lust voor het oog. Als een van ons ze spot gaan we altijd met zwemvestje om, camera mee op het voordek het schouwspel aanschouwen.

We gaan zo’n beetje voor de wind, dus of vlinderen of Gennacker. Laatste dagen ben ik in de weer geweest met lijntjes e.d., heb een eigen techniekje bedacht voor het hele spul. Samen zetten we de Gennacker, Dianne aan de lier (workout) en ik zit in de zeilberging om hem omhoog te sjorren uit de berging. Hierna koppel ik de furler aan de neus en brengen we het spul op spanning.

Na het uitrollen ga ik mijn ‘lijntjes-project’ uitproberen, we doen het een paar keer opnieuw tot we door hebben wat handig is, de drill, is gedefinieerd . En dan spelen we met het zeil totdat hij vol blijft staan, zo’n 140m2. Na zo’n halfuurtje krijgen we door wat & hoe we met de schoten, neerhouder moeten werken en staat het spul zo’n 5 uur aan ons te sleuren. Rond 2300 komen we bij Hondarribia, we besluiten te ankeren.

 Shit! Die had ik niet gezien…….liggen we net lekker voor anker, blijken we een buurman op zo’n 30 meter te hebben. Was zeker nachtblind of had de verkeerde focus. Anker op en ander plekje zoeken. Blij zijn we met onze Sena’s, leuk ook om af en toe zachtjes zodat niemand het hoort iets te zeggen .

De 2^e keer varen we bijna in de afzetting van het zwemgedeelte, Dianne ziet de ‘gele’ boeien en lijn. Ik geef vol gas achteruit en gelukkig…..we blijven vrij en gaan 100mtr verderop voor anker. Borrel!

Wakker worden voor een strand vind ik het summum van vakantie-rijkdom. We staan wat later op door de gebroken nacht van de reis van La Rochelle-Hondarribia, en duiken het water in. Was het water in Camaret nog 17 graden hier is het 24 graden, wat een heerlijkheid.

 Hondarribia is een feest, mooie plek in de haven met veel uitzicht op de activiteiten. We varen vaak even naar de overkant met de rib en gaan dan zwemmen vanaf het strand, luxe. De stad is een aanrader, we wandelen door en rond het oude centrum en verbazen ons over de architectuur. Ieder huis anders qua bouw, geweldig mooi. Zo slenteren door/om de stad vraagt bij mij altijd vaak om een ‘bakkie’. Veelal bestel je aan de bar en neem je ook zo af en toe iets lekkers mee. Uiteindelijk blijken we dagelijks te genieten van de heerlijke pincho’s. Dianne en ik zijn fan van Parador’s, om te overnachten. Zo drinken we hier in de Parador een kop thee & koffie en zijn verbaasd over de fraaiheid van dit gebouw, jammer dat we al een slaapplek hebben.

Hendaye, de Franse kant van de rivier bezoeken we met een waterbus. We komen in een totaal andere wereld, badplaats met 50 maal zoveel volk en dito vakantiewinkeltjes. We wandelen langs de boulevard en genieten van de drukte en bereiken uiteindelijk nog een dorpskern voor een drankje. We shoppen nog een korte broek en ik ga nog even bij de plaatselijke Raymarine dealer om een kabeltje vragen (9mtr). Aardige dame die me morgenvroeg gaat bellen nadat ze de monteur gesproken had. Ondertussen had ik door hoe ik het kon maken.

 Klussen, zo’n boot vraagt naast een wasbeurt veel onderhoud. We leven intensief op/in de boot dus schoonmaken/opruimen is een dagelijkse routine. Maar ook de klusjes zijn er veelal, soms ontdek je handigheidjes, soms moet je zaken verbeteren. Echter we hebben een watermaker aan boord maar nog steeds niet alle koppelingen: waterinlaat, wateruitlaat. Ergens heb ik ze aan boord, doch onze zoektocht heeft niet opgeleverd. Begin aan mezelf te twijfelen….wellicht nog ergens in de schuur of auto…

In onze haven is het overgrote deel vissers/recreatie motorboot met dikke diesels en dikke buitenboordmotoren. Dus ook een groot aantal winkels/bedrijven die hiervoor services biedt. Een 3 maal lopen naar de winkel en goed contact met de dames levert uiteindelijk een goede set koppelingen! Nu nog de zin vinden (juiste temp) om eea te installeren. Tijdens de bezoekjes spreek ik ook de monteur. Ik wilde nog een stuk RVS in korten en hier draad op tappen, M8 voor de kenner. Helaas was mijn kleine bankschroef te licht om de kracht op te vangen, dus ik naar de monteur en jawel hoor, sta lekker draad te tappen in de werkplaats bij hem. Gelukt!

 Swell, we varen in dit gebied om te kijken naar Swell en wind. Swell is de oceaan-golf die er loopt vanuit zee. Is deze hoog, meer dan 1 meter, dan heb je ook wind nodig om de boot lekker in de zee gedrukt te houden. Dus Swell gaat voor Wind. Zondag is de swell 70 cm en wind is 1-4 knopen, we stomen dus op de motor naar Pasajes.

Thuiskomen, de steiger ligt vrij….wist men dat we kwamen? Nee, we waren eerder dan de Belgen die we in Hondarribia ontmoetten. Ze liggen nu naast ons. We gaan op pad en eindigen op de markt, hier is de inhuldiging van de ‘San Juan feest-week’ burgemeester en volop vertier. Hier genieten we van een biertje met gegrilde sardientjes 12 stuks voor 10,-. Heerlijk.

Ik heb een paar foto’s gemaakt van de gevolgen van Swell: het vastleggen van je boot. Hier in Spanje bewijst een plaatje meer dan een praatje. Een gebutste/beschadigde neus is hier meer regel dan uitzondering.

 Kreeg recent een reactie op het blog, dat inspireert! Txs M.

 Naast Blog zijn we ook te volgen op:

https://www.polarsteps.com/ZEEROB (je kunt hier ook een appje voor downloaden)

 en

 Youtube

https://youtu.be/byZtZJux-7A

 

Foto’s lukken momenteel niet, dus een filmpje:

 

https://youtu.be/SneveD98MpY 

 

Week 4 Van Camaret, via les Sables naar La Rochelle

Cameret sur Mer => Les Sables d’Olonne=>La Rochelle

 

 

De nacht, Cameret Sur Mer=>L’Sable D’Olonne, circa 200” voor de boeg. De wind laat weinig spannends zien, ben blij met de tijd waar we in leven met zoveel goede informatie. Om 20.45 uur gaat mijn wacht in, tja probeer dan maar te slapen. Deze keer had ik geen koffie genomen, maar kon de draai niet vinden. Jawel het was warm, pfff. Had de ventilator aan maar alles zat me in de weg, bewust gebruikten we al de motor niet, nog meer rust. Als ik niet kan slapen dan irriteert ieder geluid me. Vaak zet ik dan een koptelefoon op met mooie muziek, maar ja dat helpt niet om te slapen. Om 23.45 uur stap ik eruit, ’t is zat geweest. Dianne kan lekker te kooi, snelle overdracht…..niets geweest. Het is geweldig de nacht zo helder, je ziet de zon ondergaan en aan de andere kant de maan opkomen. Het lukt om dit op de gevoelige plaat vast te leggen. We zijn gezegend met de e-reader en een mooi boek, ben in Brug naar de Hemel bezig van Ken Follet. Aanrader, wel 1.100 bladzijden. Als ik te moe word pak ik een cabaretier op storytel, lekker om even te grinniken.

 

Havens in een stad vinden we heerlijk. Je gaat uit de stad, vanaf een wandeling altijd weer naar je ‘huisje’ als je genoeg hebt gezien. We hebben dan ook bepaalde voorkeuren, graag midden in de stad. En graag aan de randen van de haven, daar is het minder druk en vaak mooi wegkijken. Na 3 nachten achter de meerboei in Camaret, is het in Les Sables d’Olonne, feest. We krijgen daar een super plek, we zien de open 6.50m zeilboten in tientallen, zo niet honderd, voor onze neus liggen. Heerlijk was het om daar te liggen. We konden de keurmeesters op de voet volgen; alle verstaging werd gemeten, apparatuur etc… 

 

Iets wat wij als bootjes volk altijd willen weten is er rechts of links een vingersteiger. Nou, in Les Sables d’Olonne printen ze dat met alle mogelijke codes op je rekening, handig….

 

Voor La Rochelle belden we voor een plek in de grootste jachthaven van Europa met 4.500 jachten. Vanwege de hitte leek het ons hier wel lekker om vlakbij het strand te liggen…..Een superaardige dame vertelde dat er geen plek voor ons was in deze haven (te groot), maar wel midden in de stad en dat ze ons bij de brugopening van het stadsbassin om 19.15 uur zou opvangen. Wat een service, en jawel ze helpt ook mee aanleggen. 

 

Het zijn een paar mooie strekken om te varen, we hebben matige wind dus zetten we regelmatig een lichtweer zeiltje. Dit jaar de genacker op rol laten zetten, hier hebben we nog regelmatig strijd mee. Maar zoals Yvonne (Ocean People) altijd zei: ‘actief zeilen, iedere knoop meer, zijn er 24 in een etmaal’. Dus we sjorren samen vaak de lichtweer zeilen omhoog, ieder zo zijn taak. (ik heb helaas nog last van 3.500 kg stenen sjouwen in mijn pezen, dus Dianne sjort aan de lieren). 

Zo langzaamaan krijgen we meer lol in de genacker en worden we vrienden met dit zeil. Zo’n 140 m2 gaat makkelijk met je aan de haal als er een 8+ knopen staat. Zo heb ik steeds angst dat het zeil scheurt bij het op/neerhalen. Van een oude zeil zak maakt Dianne een mooie hoes over het luik met zijn scherpe sluitingen, weer rust bij hijsen/strijken.

Komende tocht gaan we ervaren of alle aanpassingen een verbetering zijn of niet, wel weer aantal shackles & lowfrictionringen van de SoftShackleShop.nl kunnen monteren.

Als we pal voor de wind gaan varen ‘vlinderen’ we, hier zijn we redelijk handig in. Helaas hebben we vaak te veel deining en te weinig wind dan slaat alles …. zeilen, giek en mast…We zetten regelmatig met allerlei extra lijnen alles zo vast mogelijk, maar soms moet de motor toch gewoon aan. 

 

Die havenmeesters in Frankrijk zijn echt kanjers, wat een aardige en behulpzame mensen. Deze zijn geselecteerd om het de gasten naar de zin te maken. In Roscoff lagen we in zo’n hoekje dat de havenmeester dwars achter onze boot gebonden zat en ik met de rest van de hulpmotoren en communicatie met hem ons eruit loodste, top. 

De dame in La Rochelle, zat in een bootje op ons te wachten en begeleidde ons naar de box, toptop! Ik zag haar niet staan en opeens hoor ik klappen en jawel, staat zij mij te wenken op een steiger. Een iets ander plekje dan ik had gedacht, was even een lastige manoeuvre, maar ’t is weer goed gegaan. Soms denk ik wel, jij had beter in je boot kunnen blijven zitten ipv te helpen. Knopen is een vak, dat hebben die Fransen zeker niet uitgevonden. In Nederland is er vaak geen havenmeester, laat staan dat je ze op de steiger aantreft bij het aanmeren.

 

Dianne moet aardig werken deze week, gelukkig begrijpen de klanten dat wij 24/7 aan staan en dit heerlijk vinden. Di heeft de opstelling, 2 schermen en ordners etc. en als concentratie ook de koptelefoon op. Momenteel reageren we per omgaande op de vragen, dan ziet men dat de ‘reis’, ondergeschikt is aan de klant. Zelf heb ik dagelijks veel mails, telefoon voor een zeer complexe deal waar ik met mijn maatje mee bezig ben. Verwacht dit snel te kunnen afronden. Maar we krijgen rust, we lezen meer, luisteren meer boeken. Kortom de modus ‘reizen’ lijkt te komen. 

 

In het kader van ‘onderzoek’ gaan we regelmatig uit eten, al is het aan boord vaak zeker zo lekker. We hebben verschillende methodes: op de bonnefooi en kijken waar/wie assertief genoeg is om ons aan te spreken. Maar zeker ook een gezellige sfeer is belangrijk. Laatste paar keer is ook TripAdvisor een uitkomst, de juiste filters en het brengt je naar culinair super plekjes en voor ons is top/aardige bediening ook altijd een belangrijke driver. Soms een tegenvaller; “vega du chef” dat zou hij zelf eens moeten eten…... Eten is hier geen avondvullend programma! Je moet je best doen om 1,5 te blijven zitten… We zijn vertragingstechnieken aan het ontwikkelen….moeten we nog beter in worden, bijvoorbeeld een koud voorgerecht dan kan je net zo lang over je aperitief doen als je wilt met het voorgerecht voor je neus . Gelukkig zijn de prijzen zeer gunstig, kan NL nog wat van leren ;). 

 

We gebruiken regelmatig de Sena’s (communicatieoortjes), hierdoor is motorgeluid, wind een ondergeschikte geworden en kunnen we elkaar goed verstaan. Soms ook leuk want niemand hoort je, dus kun je ook andere zaken die je voelt, ziet, hoort aan elkaar vertellen zonder dat de omgeving het hoort. Vanuit PatPanick, B44 hoorde we ook dat ze met portofoons zijn gaan werken bij het ankeren, kan ik begrijpen. Heb haar even mijn verhaal verteld van onze portofoons een paar jaar geleden: ik zit in de mast te klussen. Na enige tijd heb ik iets nodig, ah: praat in de portofoon=>stilte….. Had Dian dat apparaat in de zeil jas gedaan en hoorde mij niet……..lullig voel je je dan. Gelukkig kan ik hard roepen 

 

In Les Sables ben ik vaak naar de 6.50’s wezen kijken, te voet/fiets of met de verrekijker. Dan baal je toch dan je geen 20 meer bent, moet erg gaaf zijn om met zo’n snelheidsmonstertje over de golven te speren. Het leventje is ook mooi, iedereen is zich aan het voorbereiden op zijn eigen manier, erg op zichzelf. Dit was / is een kwalificatie wedstrijd voor de Atlantische Crossing, retourtje Azoren, solo! Naast dat ik veel foto’s maak, ben ik ook telkens weer onder de indruk over de vindingrijkheid van ontwerpers. Hadden we 5 jaar geleden nog een scherpe neus, nu is deze zo bol als iets. De een heeft een genackerpijpje van 1 meter, een ander van 2,5. Helaas kan ik maar zo af en toe iets aan ideetjes gebruiken. Voor Mente fotografeer ik vaak oplossingen met Dyneema, hiermee krijgt hij inzicht in mogelijkheden. 

 

14 juli.

De dag van de  Parijse revolutie, de bestorming van de Bastille in 1789 en sindsdien feestdag. Iedereen vrij, alles dicht alleen horeca en wat toeristenshops. We genieten van de grote hoeveelheid mensen die zich allemaal vermaken, s avonds gaan we met de rubberrib op toer. We maken vast bij een andere haven en Di krijgt het voor elkaar dat we uit de poort mogen, maar zonder code!! We lopen een uurtje of wat, scoren een ijsje en staan lang bij een gave band te genieten van het optreden. Geweldige sfeermakers, een soort van ‘big band ‘. 

We slenteren terug, het wordt al donker en dan ….geen code.. We zien iemand uit het poortje komen, ik sprint zo’n 150 meter en met k. smoesje maakt hij de poort open. Dianne wandelt rustig, laat ik toch de poort dicht vallen……geen code (nodig bij weggaan én binnenkomen). Ik vind uiteindelijk een jochie van jaar of 10 en hij wil wel even meelopen, maar geeft GEEN code af. 

Lesje geleerd! Om 2300 krijgen we een geweldig mooi, lang vuurwerk te zien. Er lagen een paar schepen voor t strand en hiervandaan werd alles afgeschoten, het was genieten op de 1e rij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Week 3 Zeilen met de Zeerob

Afgelopen week hebben we matig gezeild, het is continue noordenwind. Dit in combinatie met stroom is de schijnbare wind een lastig punt. We hebben soms maar 2-5’ schijnbare wind, helaas is de swell vaak stevig dus het hele zeilplan staat de klappen. We hebben de Walder (giekneerhouder)met soms een extra bulletalie, strak staan. Stopt hiermee het slaan van de giek en mast dan klap wel weer het zeil…..hoezo comfortabel zeilen.  Afkruisen is soms de einige optie, dan is het weer lastig met de te nemen kapen……keuzes en dilemma’s. Maar het voordeel is dat het weer langzaam warmer wordt, er zijn al dagen dat de bermuda aan kan :).

Jaren hebben we de Franse kusten vermeden, fout! Het gebied Bretagne waar we rondvaren is zeer fraai qua kust. Vaak kiezen we om dicht onder de kust te varen en te genieten van al we kunnen zien. In dit gebied is ook een aantal fraaie rivieren, zeker doordat het getijde rivieren zijn is het landschap schitterend. In Lezardrieux verblijven we midden op de rivier en pikken een mooring op. Tot ’s avonds laat genieten we in de kuip van het veranderende landschap. 

We laten een aantal andere rivieren links liggen, die bewaren we als we weer terug zijn. Dan kun je makkelijk een aantal weken hier vertoeven.

Soms denk ik dat het een hotel-restaurant is, het slapen is als in een Hilton sinds we op de topper van Jaarsma liggen. Wat een genot is dat zeg. Maar naast een goed bed is ook F&B hier top aan boord. In Ravenstein waren we vertrouwd aan Hello Fresch, sinds zeker 10 jaar zijn we abonnee. De laatste jaren is het vegetarisch programma stevig uitgebreid en zijn de vega-maaltjes bijna altijd top!

Dianne is van F&B en bereid hier aan boord de meest lekkere maaltijden. Enkele voorbeelden Sticky paddenstoelen, hartige groentetaart en wortelstamp. Sinds kort worden er Pickles bij geserveerd, dat waren dit keer gefermenteerde radijs en bleekselderij……En als brood oud wordt, wordt de lunch steeds lekkkerder zoals toast met gebakken paddestoelen, roerei en ga zo maar door…

Hulde aan de kok op de Zeerob.

Het was een drukke week aan boord qua werk, we hebben een redelijke wifi/mifi set aan boord in combinatie met onze 4G abonnementen. Soms hard nodig hier in Frankrijk, want hier leven als digital nomad is nog wel een uitdaging. Gelukkig hebben we iedere vergadering goed kunnen volgen, ook de beslissende onderhandelingen hebben we als Teams-gast goed kunnen uitvoeren.

Sinds kort gebruik ik ook bij Teams een ‘achtergrond’, zeer neutraal. Hierdoor ziet men niet dat we op een zeilboot in een ‘kantoortje’ zitten. Rust en minder afleiding.

Nu Nederland op vakantie gaat zal het wel iets minder druk worden, hoop komende week een belangrijk handtekening te kunnen zetten. Annick vervult als zaakwaarnemer haar taken goed in, veel neemt ze me al uit handen. Dan blijkt dat er veel zaken rondom O.G. spelen, van huren, opknappen, opzeggingen, bezichtigingen etc. Wekelijks hebben we een update call en bespreken de lopende zaken. Heerlijk!

Ook Dianne is een digital Nomad, diverse adviezen, mails en gesprekken worden gevoerd. Men moet nog wennen aan het feit dat wij het heerlijk vinden om regelmatig te werken….ontzie ons aub niet!!

Geen schade, problemen deze week? Zeker wel! Sinds een aantal maanden had ik al ‘water-filters’ aan boord, een 3 staps systeem wat in de professionele wereld bv tandartspraktijken, eilanden gebruikt wordt. Van het uitfilteren van ‘vuil’ filteren we nu ook bacteriën tot 0,2 Mu eruit. Het was ook nodig! In Roscoff dacht ik de tank even vol te mikken, helaas een foutje. Ik gooide er zo’n 400 liter water in wat stonk en de thee was niet meer te drinken. Als we Earl Grey namen, langer lieten trekken, dan was het zozo. Nu de filters (3 stuks) er tussen zitten genieten we van het water, nog steeds uit Roscoff maar uit de kraan is het heerlijk. Maar gekoeld water uit de Sodas stream is helemaal lekker, je waant je in een 5 sterren hotel.

Zo’n 3^e week vinden we rust, er wordt gelezen……we luisteren naar Podcasts, luisterboeken. Kortom het lijkt te komen! Dagelijks een doel is belangrijk, dat kan zijn een stevige wandeling of iets anders. Maar schema, structuur is nog wel iets waar we ons fijn bij voelen.

Digitaal zijn we: we hebben de wekker op de Iphone, na het opstaan direct de appjes lezen, dan even kijken op er mail binnen is. Na het eten kijk je even op NOSapp naar het laatste nieuws. Kijken we naar de wind, dan nemen we de app Windfinder en als we op pad gaan (naar de wal) dan kijken we op de Komoot app voor een mooie fietstocht/wandeling. Het selecteren van een restaurant is handig met TripAdvisor, je weet dan wat anderen van de keuze vinden. De tochtvoorbereiding is ondersteund door MyTides en Weather4D om te routeren. Maar ook bij het hardlopen nemen we even eroutes om een leuke route van zo’n 6-8 km te vinden……Dan heb ik het niet over de foto’s, video’s met de Iphone of de bijna dagelijks update van PolarSteps en de kranten en -tijdschriftenapps….

App’s zijn in ons leven belangrijk!

Roscoff & Camaret Sur Mer

Beide zijn het parels aan de Bretonse kust. Steden die beheerst worden door getijverschillen en door veel gezelligheid. Camaret heeft zich ontwikkeld tot een kunstenaarsdorp, tientallen galerieën zijn er te bezichtigen,  hierdoor is er ook een meer dan gemiddeld creatief publiek! Zo ook wij. Wandelen is hier heerlijk, een stevige hike langs kustpaden. We blijven ons verbazen over de vergezichten, de een al mooier dan de ander. Al het militairgeweld moet je in de tand des tijds plaatsten. In 1300-1400 was er de eerste slachting van de Engelse op de Fransen, iets wat in 1800 nogmaals plaatsvond. We spreken in deze periodes van slachting, plundering, verkrachting en verbranden van dorpen & steden. Uiteindelijk worden de Engelse verjaagd, maar de Fransen bouwen een ontzettend sterke ‘waterlinie’ onder leiding van Vauban.

 

Op Polarsteps is het dagelijks verslag van ons reizende bestaan. 

2e week

De verschillen in beide landen hebben we niet 1-2-3 gezien, wel dat ze groot zijn. 

 

Stroom was iets dat we deze week vaak hebben moeten bedwingen, men kent de race van Alderney als een berucht stukje stroming. We doorkruisen dit 2 maal van Cherbourg-Alderney, Alderney-Sark. Beide keren rekenen we de stroom goed uit en zien dat hij in ons voordeel de snelheid plust. Het is een onstuimige zee ondanks dat we een 15’ wind hebben. Als je dit ziet dan zou het ook Stortemelk (Terschelling-Vlieland) kunnen heten, dat het ook hier kan spoken geloof ik meteen.

Maar als je snelheden van tegen de 10” klokt dan trekt er toch een grote grijns op onze gezichten. 

 

Een eiland aanlopen is bijzonder, lange tijd zie je het van vlek naar een vlek met contouren voor je verschijnen. Doorvaren en koershouden is het devies, uiteindelijk ‘opent’ een eiland zich en zie je de ingang danwel hier. de ankerplaatsen. Al is ankeren ons doel bij Alderney, we kiezen toch voor een mooring, kost paar centen maar lig je wel rustig. Ankeren is iets wat je moet leren, het doen, maar zeker ook het vertrouwen dat je vast ligt. Op Sark ankeren we in zo’n 14 meter diep water met 8 meter verval, regel is 3 maal de waterdiepte aan ankerketting steken. Da's veel! De eerste keer is geen feestje, we krijgen geen grip! Dan varen we een 100 meter verder en laten het anker wederom vallen en jawel! Grip. Nu liggen we op stroom en wind, zo’n boot gaat dan toch raar bewegen rond je anker. We krijgen er geen vat op en naar een uurtje of wat hebben we het gevoel dat we vastliggen. 

 

Achter de mooring is het bumpy, maar achter het anker paar factoren meer! de 1e nacht gaat Dianne in de achterhut slapen en ik kies ervoor om dwars te gaan liggen. In beide gevallen is het een gebroken/zware nacht, maar je moet wat☺️

De Atlas, een Breehorn 37 van Joost & Linde ligt lekker achter een mooring. toch is het hier ook bumpy en lenen we onze flipper-stopper uit. Wellicht een goede nacht daar aanboord, klopt als we Joost moeten geloven. De nacht erna is de flopper-stopper weer daar waar hij hoort, in t water naast de Zeerob. Jammer genoeg laten we de flipper-stopper achter op Sark, de vinder mag hem houden. Lijntje door geschavield. Stom, geen borglijntje aangebracht. 

 

Vanaf de Zeerob gaan we met ons mini Ribje met buitenboordmotor naar de kant. Op Alderney gaat dat luxe! Een heuse steiger, speciaal voor de gasten. Op Sark trekken/slepen/tillen we de dingy zo’n 50 meter de kant op om hem niet kwijt te raken als het hoogwater wordt. Zo smoothy de landing op Alderney, zo spectaculair de landing op Sark, het laatste stuk gaat de motor omhoog, peddels uit. En het geluk/ongeluk van een stevige branding golf brengt ons op het klassieke kiezelstrand van Sark. Gelukkig hadden we korte broek aan met waterschoentjes, maar dan nog zijn kiezels niet datgene wat mijn voeten kan behagen. 

We zijn nat maar tevreden, done!

 

Op beide eilanden wordt er stevig gewandeld, de Coastal Route op Alderney is prachtig. We lopen mooie paden met prachtige vergezichten. Vaak is het uitzicht ‘varens’, een woekerend gewas. Zou dit komen door de stikstof? Het is zeker geen orgineel groen hier op het eiland, we genieten volop. Prachtig om ‘Pigs’ in een wei te zien woelen in de grond, iets wat we waarschijnlijk vergeten zijn dat dit de manier van leven is van varkens. Naast koeien in het vrije veld komen we weinig vee tegen, wel zit het eiland vol met vogels. We spotten een paar ‘eiland-mussen’ en zien de albatrossen en meeuwen dansen op de thermiek. 

 

Tijdens de wandeling hebben we op Sark het anker-controle systeem (app) gekoppeld aan de telefoon van Dianne, zo af en toe kijken we even. We zien de Zeerob wel af en toe naar de rand drijven, maar volgens ons klopt dat als het water laag wordt. Na een lekkere lunch in ’t ‘stadje’ op Sark is het doel om naast Point Robert ook even little Sark te bezoeken. Na een mooi stukje lopen zien we een soort van ‘natuurlijke’ richel naar een ander eiland, gaaf gemaakt en het uizicht is schitterend. Maar net als we op little Sark zijn een hard signaal!! AnchorAlarm!!! boot op drift……..fuck! we wandelen in snelwandeltemp terug, moeten nog een keer op kaarten kijken waar het smalle bergpad is wat ons leidt naar de ankerplaats. Na zo’n 30 minuten lopen zien we de Zeerob, bijna op de zelfde plek😊. We schakelen terug in snelheid, natte rug…….. We observeren hoe eea ligt, volgens ons niet verschoven, ook Joost van de Atlas, is het hier mee eens. Zou de gps positie afwijken…of de 3G verbinding… wie zal het zeggen. Wel zien we dat het werkt😁

 

Na 4 dagen achter het anker, vertrekken we naar St. Malo. Een prachtige omgeving in Bretagne, het verval is 11 meter wat de omgeving met laagwater tov van hoogwater totaal verschillend laat zijn. 

We kiezen noodgedwonge door de lengte van de Zeerob voor het binnen Basin Vauban, prima plekje. Na 3 dagen heeft St Malo geen geheimen meer. We genieten van het wandelen naar oa het Fort National en ‘fruit de mer'. In het Basin is altijd activiteit, een Spaanse 4 master vertrekt met veel geluid en vertier, er zijn zaterdag een hele dag roeiwedstrijden in een 4 met stuurman. Zondag arriveert de Hamburg, een cruise-schip de `Hamburg’.