DAG Cascais & Lissabon!
We gaan, we zijn er ‘klaar mee’. Soms ben je ineens toe aan ‘verder’ gaan. Wat dat is, is moeilijk te duiden. Genoeg gewandeld in deze omgeving …. We zijn aan het ‘hospitaliseren’? Durven we niet meer (alles kijkt je aan als je lang aan de wal bent en iedereen elkaar ‘bang maakt’ voor wind en golven), maar willen we wel! De swell valt mee na een paar dagen flinke golven en volgens Predictwind zou er wind staan.
Helaas is er weinig wind en na een paar uur strijken we weer en gaat het ‘ijzeren zeil omhoog’, de kapen zijn fraai en het is goed om weer te varen. De aanloop van Troja hebben we vanaf Parque Natural da Arrabida bekeken. Maar als je deze delta aanloopt blijken we al gauw 2 knopen stroom tegen te hebben. Dianne vaart naar binnen, dat duurt zo’n 2 uur en we hebben veel druk op het roer. Maar de pilot komt met een noodgang ons voorbij om een zeeschip op te halen en zwaait vriendelijk zo ook de mannen van de TUG, sleepboot.
We gaan de baai in en varen zo’n 4 mijl naar het zuiden naast de aanlegplaats voor de veerponten, de een in fel groen….lijkt duurzaam, de andere vol met coca-cola reclame. Duidelijk dat het hier in het hoogseizoen het druk is. We liggen snel voor anker en achter ons komt het Zeeschip liggen en we draaien mooi gelijk op mee als de stroom kenterend. Dan blijkt groot of klein er niet toe te doen.
Troja
We genieten tot laat van de stilte en de lichten op de horizon, naast ons zijn 2 villa’s o.i.d. verlicht, verder is het stil!
’s Ochtens worden we verwend met windstilte en zon, rond de middag gaan we met de rubberboot naar de kant. We leggen de rubberboot met een lijn om een paal, je weet maar nooit. Ook hier heb je zo’n 3-4 meter verval. We hebben de rugzak mee, wandelschoenen aan! Zo’n natuurgebied wil je natuurlijk ontdekken, dan doen we. We lopen via het strand naar de weg en zoeken een bospad, helaas komt dat op een parkeerplaats uit. Vervolgens volgen we een pad en willen naar de Atlantische kust, we lopen een groot resort door en uiteindelijk hebben we een pad naar de kust. Mooi, verlaten en eenzaam. We genieten van de zon en de grote branding die we hier hebben. Na een stukje strand kunnen we er weer af en komen in een volgend resort. Later willen we nog een route van google lopen, helaas blijkt dit een militair terrein.
Hoe lekker het ook naar eiland ruikt, het eiland blijkt ontzettend gecultiveerd. Op de Zeerob terug genieten we van ons mooie plekje en besluiten morgenvroeg weg te gaan, stroom mee de delta Troja uit.
Navily
’s avonds krijgt Dianne een berichtje van Felice, een dame die via deze app vraagt naar hoe het is op de ankerplek. Geinig! Een compleet nieuw fenomeen voor ons. We gebruiken de app veel, kijken naar ankerplekken en boeken of reserveren er havens mee. Als je hem niet hebt: downloaden!
Stroom tegen wind!
Om 0730 varen we weg, we lopen al gauw zo’n 8 knopen, bij binnenkomst net 4’. De laatste 2 mijl van de aanlooproute is het onstuimig, de neus van de Zeerob krijgt vast water. Vast water is dat de neus onder is. Zo stampen we een halfuurtje door de golven, hier moet je geen motorpech krijgen. Dan zou het anker uitmoeten en ‘duimen’ maar, het is zo’n 20 meter diep.
De toch is ‘saai’, matige wind. We kunnen zo’n 80% zeilen, de ontvangst in Sines is goed. We besluiten i.v.m. de swell niet te ankeren maar in de haven te gaan. De havenmeester vangt ons op en we krijgen een top plekje, mooi uitzicht over de baai en Sines.
Sines
Vasco da Gama is om wie het hier draait. Hij kijkt mooi over de baai naar het westen, gesitueerd voor de gerestaureerde kasteelmuren. De stranden zijn beroemd, zo ook het oude stadje wat heerlijk is om door te lopen. Tja het is een arme regio, dito panden staan leeg, zijn vervallen of beklad. Jammer dat er niet wat meer geld is voor herstel van de oude stad, buitenwijken zijn voorzien van grote nieuwe flats en mooie nieuwe infrastructuur. Al zijn ook deze flats leeg qua bedrijvigheid. Zo zouden we zondag naar het Museum of Art gaan, helaas is het gesloten/dicht opgeheven……wie zal het zeggen.
Socializen…….
Zoals Ruud ooit zegt Els is net als Rob…….geen sociale personen! Maar deze dagen hebben we lekker gesocialized.
De buurtjes, Equinox:
hebben we op de borrel gehad en dan blijkt hij schipper op de Oosterschelde was en FdG de koper van de Lot kent. Leuk ook te horen dat zij ook graag wil bezig zijn, Dianne wijst ze op de podcast van Elvira Tibboel, “De Locatie Onafhankelijk Werk” Podcast. Leuk om te zien wat internet ons allemaal voor nieuwe mogelijkheden geeft.
OCC-‘meet en greet’, Henrietta:
Opeens staat er een Engelsman bij de boot, ook OCC lid? Hij wijst op ons vlaggetje in het BB wand. We praten even en hij nodigt ons uit voor ‘a coffee or cheap red wine’. Tja dat is ook wat, borrelen en dan op je eigen schip gaan eten (hij alleen, want solozeiler). We besluiten de rollen om te draaien: ik zoek MS op in de OCC-app en stuur hem een sms met een uitnodiging voor een ‘sailorsmeal’. Het wordt een mooie avond, Michael is al 7 jaar solo onderweg, geen plek is voor hem onbekend. Mooi mens! Waardevolle ontmoeting.
Horeca
Nou ben ik geen vleeseter maar hier in Sines word ik verwend. We zitten lekker aan een biertje, tja dan 2,40 afrekenen is reden voor een 2e! Da’s de 1e avond, de dag erop werken we lekker en na de 3 uur teams call gaan we de wal op, ik nodig Dianne uit voor een lunch. Alles dicht maar ik had iets van een tent gezien tijdens het hardlopen ‘fish-lovers’. We gaan ernaartoe en ervaren een heerlijke unieke lunch ik pokebol en salade van octopus voor Dianne, verrassend.
Tja verwend als we zijn maken we een grote toer en zouden even iets kleins pakken, dat wordt een tosti! Tot dat je je tanden erin zet, brrrrr wat een zoete hap. Een soort van krakeling met room. Foutje, gelukkig vindt Dianne het een traktatie. Wat een smaken verschillen. Gelukkig was er op de boot heerlijk zelfgebakken brood, mmm.
Een stad bezoeken zonder te gaan eten is natuurlijk niet toegestaan, de lokale ondernemers moeten iets aan ons hebben. Het liggeld is al zo goedkoop, 20/dg. Uit eindelijk vind ik L’Castelo een gelegenheid die in Tripadvisor definitief op gesloten staat maar in Google op open na 1900. Dus wij opgedoft er naar toe, te vroeg! We worden naar buiten gestuurd en moeten zo’n 15 minuten wachten tot de kok is uitgegeten, geinig tafereeltje. Dan mogen we naar binnen en Dianne krijgt een geweldig mooie steak en ik een hele Zeebaars, top! Met een mooi wijntje blijken we na een fooi de lieveling van de avond te zijn en krijgen een bel lokaal digestief met ijs….we gaan rozig naar t schip, mooie avond!
1 november
We gaan, wind draait naar Noord. We hebben zo’n 60’ voor de boeg en willen niet met donker aankomen. Kortom, gas erop!
Algarve……. we komen eraan….
